“Och, het lijkt me zo leuk om René een portret te geven van zijn twee dochters… Zou je dit willen maken? Je, mag de kleuren zelf bepalen, want je weet wat ik mooi vind.” Sandra kijkt me vragend aan. Tsjaah, tegen zulke puppy-ogen kan ik natuurlijk geen “Nee” zeggen. Zie hieronder het schilderij en lees over het moment dat ik het schilderij voor het eerst aan mijn ouders liet zien.
Spannend
Ik loop de trap op naar mijn atelier, want ik ga het portret dat ik gemaakt heb van mijn nichtjes aan mijn ouders laten zien.
Het blijft iedere keer weer spannend… en dan lopen nog niet eens de mensen achter me voor wie het schilderij gemaakt is. Ik doe de deur open. Mijn ouders praten, achter mij, aan een stuk door. “Oh, we zijn zo benieuwd!” zegt mijn moeder. Ik lach in mezelf. “Ja, ik ook!”, denk ik. Zoveel portretten heb ik nog niet gemaakt.
Verbaast
Ze lopen mijn atelier binnen en draaien zich om naar het schilderij en zien de twee kleine meisjes lachend in het gras. “Wow!” roept mijn moeder altijd even enthousiast. “Erg mooi!” Ik kijk haar blij aan. En nu mijn vader. Hij is altijd kritischer. “Joh” zegt hij. “Je wordt hier echt steeds beter in!” Trots zegt hij: “Je portretten beginnen steeds meer te lijken.”
Trots
Mijn ouders lopen de kamer uit. Ik blijf nog even staan, laat mijn vorige portretten de revue passeren en loop ze één voor één na. Ja, besluit ik, ook ik zie vorderingen… Blij kom ik mijn ouders achterna. Het is leuk dat je ouders trots op je zijn, maar het is nog veel mooier dat je trots kunt zijn op jezelf!
